De laatste 'lange dag' van school is ingegaan. Nu nog een 'korte dag' en dan is het vakantie. Dit is zo ongeveer hoe je praat met een kleuter. Het hele besef van tijd begint een heel klein beetje tot Belle door te dringen en dat levert dodelijk vermoeiende conversaties op. Maar echt dodelijk vermoeiend, zo vermoeiend dat je jezelf het liefst jankend op het asfalt werpt, wanhopig roepend om je moeder. Ik zal een poging doen jullie een sfeerimpressie te geven. "Is het vandaag een lange of een korte dag." "Een lange." "En morgen?" "Een korte." "En dan?" "Dan is het vakantie." "Gaan we dán naar Afrika?" "We gaan niet naar Afrika, maar naar Amerika. Maar nee, we gaan tweeënhalve week later." "Is dat één of twee of drie?" "Bijna drie." "Drie nachtjes slapen?" "Nee, drie weken. En een week is 7 dagen. Dus iets van tw

Ja mensen, gisteren is de Tour weer van start gegaan en dat is voor talloze Nederlanders toch vooral inherent aan het feit dat er ergens in Waverveen weer nieuwe Belle-updates worden geproduceerd om Taco - die in Frankrijk ziel, zaligheid en familieleven geeft voor Studio Sport - niet te ver van zijn kind te doen vervreemden. Nou, daar komt ie hoor. We hebben weer een hoop te vertellen, lees vooral mee. Belle is nu 4,5. Voor een ieder die haar al een tijdje niet gezien of gesproken heeft, zal ik jullie kort wat specifieke kenmerken doen toekomen. * Belle spreekt vrijwel perfect ABN, daar mag menig Facebookfanaat een voorbeeld aan geven. Zo nu en dan maakt ze een kleine misser (zo zei ze gisteren nog: 'Ik wil aannamelijk morgen met Liv spelen.' - Dat moet natuurlijk 'namelijk zijn' - of ze moet het aannemelijk vinden dat ze morgen met haar beste vriendin iets gaat doen), maar over het algemeen kunnen we stellen dat ze haar taal lekker beheerst. * Belle is selectief e

We zijn nog bij elkaar, Taco en ik.  En dan mag op z'n minst een klein wonder genoemd worden (hoewel, klein...ik zou het eerder willen scharen in het rijtje met de zeven wereldwonderen), want wij hebben samen geschilderd. Eerst het plafond. Daarna de muren. En.We.Zijn.Nog.Bij.Elkaar. Het scheelde niet veel overigens, het ging nog voor aanvang van iedere vorm van activiteit al bijna mis met het uitrollen van het afdekzeil. Daarbij liepen de gemoederen zo hoog op dat ik op redelijk agressieve wijze de rol afplaktape zijn kant op heb gelazerd (mis uiteraard), Taco zich met kwaad gezicht terugtrok van iedere vorm van communicatie door een podcast American Football op zijn oren te zetten en ik me ondertussen afvroeg of ik er bij een rechter mee weg zou komen als ik hem om dat afdekzeilincident zou vermoorden. Enkele jaren geleden had het mes er in gegaan. Had ik minstens hysterisch jankend de deur uitgelopen (nadat ik die met een fikse klap uit de sponningen had geklapt) en had ik min

In tijden van extreme stress kan ik alleen maar rust vinden bij en stukje helend tikken, dus daar ben ik hoor mensen: nog maar amper één dag 40 jaar oud en nu al 'on the edge of a nervous breakdown'. Wat er aan vooraf ging. Wel, wij hebben onze vloer een kleine vijf jaar geleden laten leggen door een stel klussers die je eigenlijk nog niet eens had moeten toevertrouwen dat ze een boterham voor je smeerden. Mocht je nou denken: 'Zeker een lekker koopje aan gehad': Was dat maar zo. "De hoofdprijs, echt. Wij kunnen nog geen spijker recht in een stuk hout slaan en Taco en ik hebben zomaar een discussie over het verschil tussen een schroefmachine en een klopboor, dus ik zou ons niet bepaald experts willen noemen, maar een laminaatvloer leggen over een overgang van de woonkamer naar de uitbouw met een centimeter hoogteverschil, is vragen om ellende, niet? Daar hoef je geen raketgeleerde voor te zijn. De gescheurde vloer is meerdere malen 'hersteld' (lees: w

Ik zit nog wat amechtig bij te komen van een kleinhuiselijke oorlog, want het is vanavond volledig uit de hand geëscaleerd in Waverveen. Floor is woedend met haar bord van tafel gelopen en heeft de rest van de maaltijd in haar eentje op haar kamer genuttigd. Het zat zo: Wouter heeft een speelgoedgeweer. Wouter ja, 16 jaar, speelgoedgeweer. Dat ding ligt al jaren en jaren op zijn kamer en eens in de zoveel tijd wordt het tevoorschijn gehaald en zorgt het, om het voorzichtig uit te drukken, voor de nodige tumult. Het eindigt eigenlijk in 100% van de gevallen in knallende ruzie, dan wel janken. Hij schiet er kleine plastic balletjes mee door de kamer die niet alleen superirritant zijn al je er met je blote voeten op gaat staan, maar ook verrekte pijn doen als je ze tegen je aan krijgt. En uiteraard schiet hij raak. Op mij. Op Floor. Terwijl ik beneden stond te koken, brak boven de hel los. Ik had geen idee wat er aan de hand was, maar dit gebeurt vaak met kinderen, als je staat te k

"Ik vind haar stom!" Ik had Belle net enthousiast meegedeeld dat vriendin Sigrid 's avonds zou komen eten en het oordeel loog er niet om. Niet dat ik er ook nog maar een beetje waarde aan hecht; Bel vindt namelijk vrijwel iedereen stom c.q. stout momenteel. Als je het ook maar een beetje in je hoofd haalt om lief bedoeld, maar ongevraagd een gesprek met haar aan te gaan, slaat de vlam in de pan. Zit ze net lekker bij die elektrische kuthamster bij Albert Heijn in het autootje, zul je nét zien dat daar weer zo'n oud omaatje vertederd naar gaat staan kijken. Het is ook te koddig. Belle heeft namelijk hele gesprekken met die hamster, geeft 'm te eten en zal de auto niet snel verlaten zonder het dier een kusje te geven. Maar daar iets van zeggen of er dus vertederd naar kijken is uit den boze. Dus zo heb ik al meerdere keren gegeneerd mijn verontschuldigingen aan wildvreemden aangeboden, omdat Belle er snoeihard en met donkere boze ogen "IK VIND JOU STOM!"

Het was gisteren een extreem productieve dag. Als in: hard gewerkt én de kamer van Floor is als kers op de taart opgeruimd. De kamer van Floor, lieve mensen, is een verhaal apart. Stel je de ergste ontploffing denkbaar voor. Iets met heel veel springstof en dan in zo'n woning waar de eigenaar een dwangmatig verzamelaar is. Nou, zo ziet de kamer van Floor er dus negen van de tien keer uit. Ik heb het volgens mij al eens eerder aangehaald, maar Floor is heel creatief. En die eigenschap schijnt een soort logische bijwerking te hebben dat je gewoon overal en altijd een teringzooi van dingen maakt. Ze heeft het niet van een vreemde; binnenkort starten de opnames voor 'Help mijn ex is een verzamelaar' bij Jeroen thuis. Die twee gedijen het best tussen heel, heel veel spullen en dan als het even kan ook nog het liefst in een volstrekt willekeurige volgorde door elkaar getiefstraald. Floor bewaart bijvoorbeeld overal de tasjes van. Dus dan heb je niet alleen honderd lipsticks e

Het was gisteren de dag van de jaarlijkse buurtbarbecue. Heel Waverveen loopt dan uit; je weet niet wat je meemaakt. Ik was zo stom geweest om gisteren tegen een kind zonder enig besef van tijd te vertellen dat er een springkussen zou komen. Jullie raden het al; het vroege ochtendpraatje ging dit keer niet over rupsen en vlinders, maar over het springkussen. Ze rukte haar slaapzak uit met de logische verklaring: 'Ik ga nu naar buiten, ik ga springen', om niet veel later in niets anders dan een hemd en onderbroek de straat op te rennen, richting speeltuin. Ik er achteraan, ook in ochtendoutfit, weliswaar iets meer gekleed, maar ook zeker niet van een allure om je mee in het openbare leven te begeven. Maar goed: Waverveen, hier kan dat gewoon. Je kunt hier zélfs bij elkaar in de voortuin plassen, mocht je dat willen. Het was lang wachten tot ergens in de namiddag. We zijn, om de tijd te doden en uit pure noodzaak, boodschappen gaan doen en we hebben een vliegenmasker voor Max

Het lijkt misschien allemaal mega-idyllisch hier, lekker zen met zo nu en dan wat wildplassen bij de buren, maar schijn bedriegt mensen. Zo koddig als ze eruit ziet, zo explosief kan ze zijn. Tegelijk  met de onweersbuien van gisterenavond, kwam ook de Childsplay-achtige kant van Belle weer naar boven. Wout liet mij gisteren heel toevallig nog de trailer van de horror Annabelle 2 zien. Dat had net zo goed Isabelle 2 kunnen zijn en dan hier in huis opgenomen. Ze had niet geslapen gisterenmiddag. Wel op bed gelegen, maar niet geslapen - hoewel ze zelf uiteraard anders claimde. En als Belle niet slaapt, dan kakt ze niet ineens in zoals de meeste kinderen doen, dan lijkt ze wel ineens snoeihard te gaan alsof ze ergens wat speed en zestien blikken redbull heeft weggewerkt. 'Nee' is op zo'n moment ook geen antwoord meer. Ze doet gewoon waar ze zin in heeft. Overal op klimmen om snoep te pakken bijvoorbeeld. Er werd steeds meer en hysterischer gepraat, steeds drukker geda