Zo. Ik dacht altijd dat 'pleurishumeur' een aardige krachtterm was voor een niet zo gezellige bui, maar onze kleine Belle heeft daar vandaag een geheel nieuwe dimensie aan gegeven. Pleurishumeur is een understatement als het gaat om omschrijving voor de bui waarin ze na haar middagslaap ontwaakt is. Ze heeft er geen zin in. In het leven, in mij, in de wereld, in d'r appel en ook niet in haar limonade. Het is dat hier geen strop hangt, anders was ze daar theatraal aan gaan bungelen om haar postmiddagslaapdip wat meer cachet te geven.

Aanvankelijk begon de dag wel redelijk eigenlijk. Lees 'redelijk', dus niet 'goed' (goed als in Bona, harmonieus, sfeervol etc). Het was de eerste schooldag voor Wouter en Floor, wat vooral bij laatstgenoemde voor de nodige spanningen zorgde. Ergens schijnt ze mij wel gemeld te hebben dat ze om 09.30 uur moest beginnen, maar dat had zich niet helemaal weten vast te leggen op mijn harde schijf, waardoor ik een uur te vroeg aan ha…

Het is zover: het warme zomerse weekend, waar we allemaal zo naar uitkeken... Het zag er in mijn hoofd toch allemaal iets anders uit. Om het ultieme herfstgevoel dan ook maar even goed te benadrukken, heb ik vanmorgen een appeltaart gebakken met... (jullie voelen 'm al aankomen!): Belle!

Het event valt aardig te rubriceren in de categorie 'What was I thinking', maar zou ook niet misstaan in de rubriek 'Overmoedige moeders'. Zo'n appeltaart bakken heeft natuurlijk al helemaal niets van het idyllische baksfeertje dat er altijd om Rudolf heen kleeft, immers; je keuken zit in no time van onder tot boven onder de suiker, het kaneel en de meel en de boter is niet op de juiste temperatuur te krijgen, laat staan tot de juiste consistentie tot een kruimeldeeg te roeren. Maar zet daar een BELLE DOET HET-peuter bij en het is een praktisch onuitvoerbaar project geworden. Ach, het is zo lekker educatief allemaal. Zo'n kleintje met de vingers diep door de roomboter, de a…