Belle wil geen appel. Dra-ma.

Zo. Ik dacht altijd dat 'pleurishumeur' een aardige krachtterm was voor een niet zo gezellige bui, maar onze kleine Belle heeft daar vandaag een geheel nieuwe dimensie aan gegeven. Pleurishumeur is een understatement als het gaat om omschrijving voor de bui waarin ze na haar middagslaap ontwaakt is. Ze heeft er geen zin in. In het leven, in mij, in de wereld, in d'r appel en ook niet in haar limonade. Het is dat hier geen strop hangt, anders was ze daar theatraal aan gaan bungelen om haar postmiddagslaapdip wat meer cachet te geven.

Aanvankelijk begon de dag wel redelijk eigenlijk. Lees 'redelijk', dus niet 'goed' (goed als in Bona, harmonieus, sfeervol etc). Het was de eerste schooldag voor Wouter en Floor, wat vooral bij laatstgenoemde voor de nodige spanningen zorgde. Ergens schijnt ze mij wel gemeld te hebben dat ze om 09.30 uur moest beginnen, maar dat had zich niet helemaal weten vast te leggen op mijn harde schijf, waardoor ik een uur te vroeg aan haar bed stond te gillen dat ze er uit moest komen. Dat kwam me op de eerste fikse kat van de dag te staan. "IK HAD JE DAT TOCH GE-APPT!"
Daarna volgde een dubbele clash, want traditioneel ochtendhumeur, over snurken (doelwit Taco) en iPhone opladers (doelwit kinderen) gevolgd door een berichtje van stal dat Max in de sloot had gelegen. Ook dat nog en dan moest het nog 08.00 uur worden.

Ik smeerde brood voor Floor, gevolgd door het bericht dat ze vandaag geen lunch mee hoefde (grrr, godver), gevolgd door het zoveelste stukje ochtendergernis en kleedde Belle aan gevolgd door de boodschap dat ze vandaag ECHT NIET naar De Kindjes wilde. Zucht. Nu alleen nog dat lulverhaal over nagellak nog en de Belle-Bingokaart was weer bijna vol.  

Belle at wat een keek Pingu, we zwaaiden Floor met veel hysterie uit en ik zette Belle in de auto. Ze was in een goede bui.
"Mama?"
"Ja."
"Ik heb nagellak."
"Ja meid: BINGO! Ik ga jou nu wegbrengen en dan rij ik even naar Max want die heeft in de sloot gelegen."
"Dan was ie helemaal vies! Dan moet ie even douchen."
"Zeker. Ik zal 'm lekker met een flesje Zwitsal afspoelen, OH NEE, dat kan niet, jij hebt namelijk twee dagen geleden de spiksplinternieuwe 400ML fles ondanks de expliciete vraag dat NIET te doen in een onbewaakt ogenblik één klap door het afvoerputje van de douche gespoeld!"
Ze negeerde het vakkundig.
"Kijk mama, daar is een paardje. Het is een baby. Aaaaah, wat is ie schattig! Hij is héél klein. En daar is een mamapaard. Die heet Hester."
"Oh, apart. Toevallig ook wel. Ga je zo even lekker spelen met de kindjes? Dan ga ik werken en dan kom ik je daarna weer halen."
"Ja. En dan gaan me slapen. En am me wakker ben...dan gaan me knocknock kijken!" (knockknock = Pingu; dat geluid maakt ie.)
"Is goed."
"En me gaan Max douchen!"
"Nou, daar hebben we het later nog wel even over, goed?"
"Oké hoor! Is goed."

Ik heb Belle afgeleverd onder luid maar kortstondig gejank (wat door de leidsters inmiddels is gerubriceerd in de categorie 'ritueel') en ben even langs Max gereden om te kijken of ie er nog een beetje jovel bijstond en dat was het geval. Eén van de voordelen van een Halflinger; niet stuk te krijgen. Hij had er best een tijdje in gelegen, was het vermoeden, en toen ze 'm kwamen redden, had ie z'n kop er op de kant van de sloot bij neergelegd.
"Aaaah, was ie zo uitgeput?', reageerde ik nog net niet met tranen in mijn ogen.
Maar nee. "Nee joh, dat is z'n karakter. Die zag dat wij er aan kwamen en dat het geregeld zou worden."
Na wat geruk en getrek hadden ze z'n pootjes op de kant gekregen en met behulp van de tractor is ie uiteindelijk helemaal het land in getrokken. Daar stond ie op en draafde hij alsof er niets gebeurd was weg; dit kon ook weer van z'n bucketlist geschrapt worden.

Belle wilde vanmiddag niet slapen. Maar daar had ik geen boodschap aan. Na 45 minuten tetteren, hebben we de strijd uitgevochten met het machtsmiddel spenen ('Als jij niet gaat slapen, neem ik je spenen mee!') en uiteindelijk won ik. Een uur later was ze al weer wakker. Geen goed teken. Haar slaap hoort minstens twee uur te duren en toen ik binnenkwam en ze alleen maar als opgerold bergje bleef liggen, wist ik dat het laatste deel van de dag wel eens een pittig deel kon worden.

Beneden barstte de ellende los.
"Wil je appel?"
"Ja, in een blauw bakje."
"Oké. Drinken erbij?"
"Ja, een pakje."
"Nee. Je krijgt een drinkbeker."
"Nee, ik wil een pakje."
"Nee. Krijg je niet."
"Ik wil niet een appel!"
"Ik ben nu al aan het schillen."
"Ik wil brood."
"Nee want dan eet je zo niets."
"IK WIL NIET EEN APPEEEEEEEL!"
"Oké! Dan eet ik 'm op."
 "IK WIL INNE TENT! IK WIL INNE TENT!" (Denk er een enorm gejank bij, al vanaf de tweede appel-weigering.)
"Ik zet de tent neer, ga jij daar lekker je appel eten."
"IK WIL DEKENTJE INNE TENT!"
"Ja, pak ik."
"En kussens."
"Pak ik ook."
"Dank je wel."
"Zo goed?"
"Ja. Ik wil inne tent."
"Daar zit je nu, dus hou op met huilen. Ga lekker die appel eten en je drinken opdrinken en stil zijn."
"IK WIL POPJE!"
"Bel, die ga je maar binnen pakken. Ik heb nu die tent op gezet en het feest gecaterd, de rest doe je zelf maar."
"IK WIL NIET EEN APPEEEEL!!!!"
En toen volgde een minstens 15 minuten durend zeikhuilfestijn. Belle heeft de eerste vier maanden van haar leven volledig gewijd aan het oefenen van huilbuien in alle soorten en maten, dus deze werd ook weer perfect uitgevoerd, compleet met dikke tranen en pruillip. Om de buren niet horendol te maken, had ik haar al mee naar binnen genomen en op de bank gezet. Dan maar niet in de tent.
"Ik zet de tv wel even aan, goed? En dan pak ik je speen en dan wil ik niets meer van je horen."
"Ik wil niet een appel."
"Nee. Maar ik zet 'm wel met de limonade naast je neer, goed? Hoef je 'm niet op te eten, kijk je er alleen maar zo nu en dan naar."
"Oké."
En daarna werd het stil. Althans, stil, het geluid werd overgenomen door het gekir van BabyTV.

Inmiddels is er weer interactie. Er wordt gesproken tegen de figuren op tv, er wordt meegezongen en er wordt zelfs, ja echt je gelooft het niet, van de appel gegeten. Zo lijkt het pleurishumeur toch ten einde, maar de ervaring leert inmiddels dat ik vooral niet te vroeg moet juichen.

Nou, dat was het weer. Zomaar een dinsdag in augustus. Gek-ken-huis.

Een perfecte dag om een appeltaart te bakken...met een peuter

Het is zover: het warme zomerse weekend, waar we allemaal zo naar uitkeken... Het zag er in mijn hoofd toch allemaal iets anders uit. Om het ultieme herfstgevoel dan ook maar even goed te benadrukken, heb ik vanmorgen een appeltaart gebakken met... (jullie voelen 'm al aankomen!): Belle!

Het event valt aardig te rubriceren in de categorie 'What was I thinking', maar zou ook niet misstaan in de rubriek 'Overmoedige moeders'. Zo'n appeltaart bakken heeft natuurlijk al helemaal niets van het idyllische baksfeertje dat er altijd om Rudolf heen kleeft, immers; je keuken zit in no time van onder tot boven onder de suiker, het kaneel en de meel en de boter is niet op de juiste temperatuur te krijgen, laat staan tot de juiste consistentie tot een kruimeldeeg te roeren. Maar zet daar een BELLE DOET HET-peuter bij en het is een praktisch onuitvoerbaar project geworden. Ach, het is zo lekker educatief allemaal. Zo'n kleintje met de vingers diep door de roomboter, de appelschillen die ze decoratief op de bodem van de taart flikkert en de voortdurende angst dat ze any moment met haar kleine vingertjes tussen de gardes van de mixer kan komen. Ze zal er later echt niet aan terugdenken met een warm gevoel, sterker nog: ze zal het zich niet herinneren. Maar tóch voel je je als moeder bijna verplicht ze erbij te betrekken.

Hoe dan ook, er staat een lauwwarme taart op het aanrecht, de baby ligt uitgeput te slapen en de hele hut ruikt ambachtelijk. Ik moet er maar het positieve van inzien.

We zijn er weer. Frankrijk was geweldig. In de mate van het mogelijke dan, want stel je bij een vakantie met kinderen alsjeblieft niet iets voor waar je met droge ogen hashtags #fun #familylove #ontspanning of #qualitytime bij kunt plaatsen. Dat geluk is ook alleen maar virtueel geveinsd, maar écht, we hebben best een fijne vakantie gehad.

Op de terugreis kwamen we echter tot een schokkende conclusie. Het drama voltrok zich op de A2, ter hoogte van Vinkeveen. Bijna thuis dus.

Floor: "Wie heeft mijn vissen eigenlijk voer gegeven?"
De schrik sloeg mij om het hart. Shit. Dát was wat ik Jeroen nog wilde vragen. Shit, shit, shit. Ik kon weinig anders uitbrengen dan 'OOOOHHH!!' en mijn hand extreem ontgoocheld voor mijn mond slaan. Ondertussen barstte Wouter in lachen uit.
Floor: "MAHAM!"
Ik: "Hey! Hou jij je even lekker rustig! Het zijn MIJN vissen niet!"
Floor: "Ja maar ik dacht dat jij dat zou regelen!"
Ik: "Nou, niet dus! Ik ben het vergeten! Dat komt misschien omdat ik voor een vakantie aan een slordige 100.000 dingen moet denken! Jij kunt daar toch ook aan denken?"
Wout: "Ik denk dat ze dood zijn, Floor."
Floor: "MAHAM!!" (Slaat Wouter ondertussen)
Ik: "Ja meid, ik weet het niet. Kan een vis zolang zonder eten?"
Wouter: "Ik denk het niet."
Taco: "Jawel joh. En als het niet zo is, dan gaat er altijd eentje als eerste dood en dan eten de andere vissen die op, dus dan blijven er twee leven."
Wouter explodeert bijna van opwinding. Kannibalisme in de vissenkom van zijn zus; heel veel leuker kan het niet worden. Floor staat op het punt te gaan huilen.
Ik: "We zien het zo, we zijn er bijna."
Wout: "Ze hebben elkaar opgegeten, wedden?"

De laatste kilometers was de sfeer in de auto om te snijden. Diverse scenario's passeerden de revue, waarbij het er toch altijd op uitdraaide dat er een dode te betreuren zou zijn. Of drie. En in het allergunstigste geval, had Jeroen uit zichzelf aan de vissen gedacht.

Thuis werd het al snel pijnlijk duidelijk dat Taco's voorspelling de juiste was. Er zwommen nog maar twee vissen in Floors kom. De derde was verdwenen. In de maagjes van zijn vriendjes. Drama natuurlijk. Lekker thuiskomen ook weer. Je zou zo weer gillend terug naar Frankrijk willen.

De draad van het leven is weer opgepakt. Taco heeft zich op de Spelen gestort, ik ben ook weer aan het werk, Belle is al weer (met de gebruikelijke tegenzin) naar De Kindjes geweest en Wout en Floor vullen hun dagen met uitslapen, laat naar bed gaan en uilig op hun telefoon kijken. Oh en we hebben biggenkraamvisite geweest. Uit het filmpje wordt duidelijk dat de biggetjes nog te behappen zijn voor Bel, maar het moedervarken een slag te groot is om rustig te blijven.

Vanmorgen vroeg ik Floor waarom ze niet iets met haar vriendje afsprak, die net terug is van vakantie.
"Neuh, geen zin in. Ik heb vandaag een luie dag."
Aha.
Er is wel iets opgeruimd. Na een maand. En dat is dan ook wel weer het vermelden waard.