Inspiratieloos op zak-gebied

Ik kan me de november-speelgoedcatalogus nog goed herinneren. Die was dun en gevuld met Barbie, Lego, Playmobil, Fisher Price en nog wat aanverwante zaken. Je scheurde wat uit, plakte het op een vel, deed het in je schoen en dan was het een kwestie van fingers crossed dat je het budget van je ouders niet overschat had.
Ik was makkelijk. Als je mij iets gaf waar je mee kon kleuren of kleien of waar je de haren van kon kammen, was ik tevreden. Zeer tevreden. Mijn broer Elmer was al een lastiger verhaal. Bij Elmer moest het cadeau minstens gemotoriseerd zijn of in elk geval voorzien zijn van een zestal batterijen die in notime op waren. Elmers cadeaus waren altijd zeer fragiel. Of beter: in Elmers handen was alles altijd zeer fragiel. Ik heb als kind menig afstandsbestuurbare auto tegen een muur of in een zandhoop te pletter zien rijden. En dan janken natuurlijk, want het was NOOIT zijn schuld. Toen mijn broertje wat ouder werd, kwam de vraag naar computerspelletjes. Atari's, Nintendo's: ik heb ik weet niet wat met controllers de revue zien passeren en het was altijd een bron van nog meer onrust. Want er moesten altijd extra spelletjes bij, het werkte ineens niet meer of het moest a la seconde worden vervangen door een nieuwer exemplaar-dat-iedereen-in-zijn-klas-allang-had.

Ik heb het al wel vaker gezegd: ik heb een kloon van mijn broertje gebaard.

Al weken geleden lag hier een perfect document met cadeaus op tafel. Prijzen erbij (variërend van 2,95 euro tot 49,95 euro), verhelderende bijschriften als 'dit is echt leuk', decoratieve hartjes: heel overzichtelijk. Afzender? Floor uiteraard.
Dus toen mijn moeder input voor 'de zak' vroeg, hoefde ik alleen maar een paar foto's door te whatsappen en ook dat actiepunt kon weer van de to-do-list geschrapt worden.

Tegelijkertijd vroeg ik ook aan Wout of hij input wilde leveren. "Oma heeft het liefst rond Pasen de cadeaus al klaarliggen, dus schiet even met terugwerkende kracht op, wil je."
Er kwam weinig reactie. Ja, hij bromde iets over een vuurwerkcadeaubon. En een grijpmachine.

We zijn twee weken verder en meer input heb ik tot nu toe nog niet. Wel verhalen over een klasgenoot die voor 160 euro computerspelletjes in zijn schoen had gekregen, de aankondiging dat hij ging sparen voor een Playstation 4 en enkele voorbeelden van levensgrote tweedehands grijpmachines die op Marktplaats te koop aan werden geboden.

"Misschien ben je wel gewoon te oud voor Sinterklaas", opperde ik vanavond. Daar kon hij zich volledig in vinden. Voor Wout geen enkel geschikt zak-cadeau meer te vinden, of ik moet over een zak beschikken waar je een 200  kilo zwaar wegende grijpmachine in  kwijt kunt. Een beetje verwend is het allemaal wel.
"Maar mam, kun je niet gewoon een vuurwerkbon doen?"
"Ja dat kan, maar niet voor het hele bedrag."
"Anders wil ik dit spelletje wel, voor op de computer. Staat in de App-store."
"Ja, dat pakt lekker in, inderdaad. Is dat het enige dat je kunt bedenken?
"Ik kijk wel even voor een dockingstation ofzo."
"Maar je hebt toch van oma een boxje gekregen?"
"Ja, maar dan zou deze voor standaard op mijn kamer zijn, daar kan dan van alles op..."
"O ja."
(???)

Ik weet het niet meer, echt niet. En nou kan ik wel iets bedenken, maar als hij het niet weet, hoe moet IK het dan weten???

Ik moet terugdenken aan Wouts eerste Sinterklaas. We waren met opa's, oma's en ouders VOLLEDIG overboard gegaan: het mannetje was tien maanden oud en er stonden zes zakken vol speelgoed in de gang. Al na het derde cadeau waren we zijn aandacht volledig kwijt, een beetje zonde, hij moest er toen nog minstens veertig uitpakken. We hingen 'm achter de blokkenkar, waar hij helemaal geen trek in had. 'Hier Wout, spelen!' Hij moest en zou genieten... Misschien hebben we het daar wel volledig verpest. Is het gewoon onze schuld dat hij nu van gekkigheid niet weet wat hij moet bedenken.
Misschien moet ik me er maar niet te druk om maken en gewoon een envelop met geld in de zak stoppen. Wel zo makkelijk... Ik denk er nog even over na.

Elmer: heb jij anders niet nog een lumineus idee? 
 

Wout en Floor: een andere generatie

Ik heb serieus, tot nog niet zo lang geleden, in de veronderstelling geleefd dat ik altijd bij zou blijven met wat mijn kinderen interessant zouden vinden.

De eerste kentering in dat gedachtegoed kwam een jaar of twee, drie geleden, toen Wout zich ineens uren bezig hield met een een niet te volgen computerspelletje, Ecky. Dit was het niveau van Marioland ver te boven. Ondanks herhaalde pogingen het mij uit te leggen, landde het niet. Ik haakte af. Ik was te oud.

Sinds Ecky wordt de verwijdering tussen de belevingswereld van mij en mijn kinderen met de dag groter. Floor vergaapt zich eindeloos aan Nickelodeon. Van die nagesynchroniseerde shit met hysterische tienermeisjes, waarin liefdesdrama's binnen vijf minuten worden aangewakkerd én opgelost. En door naar de volgende serie! Ze volgt het allemaal. Jaja, pedagogische betweter, ik hoor je denken: jij bent de baas en de televisie heeft een uitknop. Maar ze hadden mij destijds ook niet bij de Snorkels of de Freggles weg moeten halen. En nou kan ik wel stellig verkondigen dat Kitty, Toeter en Jet wél normaal waren, maar dat houdt natuurlijk op geen enkele wijze stand. Ik denk dat bottom-line bekeken de rommel waar Floor naar kijkt dichter bij de realiteit stat dan de absurditeiten die wij voorgeschoteld kregen. Trollen in een grot en onderwaterwezens met een snorkel op hun hoofd...

Gisteren werd ik openlijk voor gek verklaard. Niet met zoveel woorden, maar het kwam er overduidelijk op neer dat ik het leven niet langer begreep. Het gesprek ging als volgt:

Wout: "Mam, weet je wie er speciale gast is bij de EMA?" (European Music Awards, red.)
Ik: "Nee. Jij wel?"
Wout: "Ariana Grande."
Ik: "Wie is dat?"
Floor: "KEN JE HAAR NIET?"
Wout: "Die ken je wel!!!"
Ik: "Niet , waarvan?"
Floor, zuchtend alsof ze mij voor de zeshonderdvijfentachtigste keer uit moet leggen dat de wereld rond is: "Dat is die rode. Cat, in Victorious."
Ik: "In wat?"
Wout, inmiddels geïrriteerd: "CAT IN VICTORIOUS!"
Ik: "Ik ken d'r niet. Ik ben 36 hè, andere generatie."
Wout: "Je kent haar wel."
Floor: "JA!"
Ik: "ECHT NIET!"
Wout stond vermoeid op en kroop achter de computer om beeld te zoeken. Even later keek ik in een mij totaal onbekend gezicht van een tienermeisje.
Ik: "Die ken ik niet."
Wout: "Echt niet????"
Floor: "ZIJ IS ECHT HARTSTIKKE BEKEND!"
Wout: "JA. JE KENT HAAR WEL."

En daar haakte ik af. Ik kende haar wel, zover was mij inmiddels wel duidelijk gemaakt door mijn beide kinderen. Blijkbaar was ik me er gewoon nog niet van bewust. Ik had haar in elk geval nog niet gemist in mijn leven. Ondanks dat ze een grote leek te zijn.

En vanavond is het dan zover: de EMA. Ik werd vanmiddag vanuit De Kuip gesmst door Wouter, of ik het niet vergat op te nemen. Helemaal in de stress rende ik de trap af, ik wilde hem natuurlijk niet teleurstellen door te laat met mijn opneemwerkzaamheden te zijn. Geen award-show te zien op MTV. Na een korte check in de TV-gids bleek het festijn om 21.00 uur 's avonds te beginnen. Moest hij daarom al rond 17.00 uur zenuwenberichten sturen vanuit Rotterdam?

Nu is blijkbaar het voorprogramma van het voorprogramma bezig. Ik hoor vooral heel, heel veel gegil. De meisjes die dat geluid produceren, moeten voor de rest van hun leven hun stembanden hebben opgebruikt. Ik hoop dat Floor daar nooit op zo'n manier hysterisch tussen komt te staan, maar ik vrees het ergste. Er werd daarnet iets gezongen wat je maar beter ver kunt houden bij een ieder met een dreigend aneurysma of epilepsie (*). Wout vond het geweldig. Hij sprong op van de bank en deed een dansje voor de televisie. Weer voelde ik die verwijdering.

Ik heb mij er inmiddels bij neergelegd. 36 is geen 18 meer. Niet eens meer 28. En het ligt mijlenver bij 12 vandaan. En bij 9. Onze belevingswerelden zullen de komende jaren steeds meer uit elkaar drijven. Ik vind het prima. Ik mis niets aan Ariana Grande, heb ik het idee. En die hele Miley Cyrus en Justin Bieber kunnen me ook gestolen worden.

(*) En zojuist hoor ik de opening, voorafgegaan door een bericht dat het programma heftig taalgebruik bevat en niet geschikt is voor mensen met epilepsie. Ik lieg het niet. Kolere...geef mij de snorkels maar.