Jongens- en meisjesdingen...

Ik hou echt ontegenzeglijk veel en volledig gelijkwaardig van beide kinderen, maar in dagen als deze weet ik toch echt weer zeker dat de match toch nét iets duidelijker met Floor is dan met Wout. Al zeker twee weken regeert het onderwerp 'vuurwerk' iedere conversatie met mijn zoon. En nou wil ik best even praten over pijlen en rotjes en wil ik ook best even een Youtube-filmpje over een zelfgemaakte vuurwerkbom bekijken, maar na 458 gesprekken en minstens evenzoveel filmpjes heb ik het op z'n zachtst gezegd wel gehad.

Uitspraken als 'Als ik 16 ben koop ik een brommer en als ik 18 ben een auto en dan rijd ik naar België om daar illegaal vuurwerk te halen' geven mij visioenen van afgerukte ledematen en onomkeerbare oog- en gehoorbeschadigingen, waar ik liever niet aan wil. Hij is zo mooi en nog zo leuk intact: blijf nou zo! En zie nou in dat grote-jongens-die-met-vuurwerk-stunten echt de absolute no-no's van onze maatschappij zijn... Categorie hooligan-uitkeringsongerechtigde-blower-nogthuiswonende-nietsnut. Ik heb grote hoop dat het een tijdelijk jongejongensding is en hij er met een paar jaar echt wel overheen groeit. Maar voor nu zal ik het moeten accepteren: vuurwerk heeft mij van zijn nummer 1 plek verdreven. Liever een kinderpakket dan je moeder. Liever een babypijl dan je moeder.

Al weken pluist Wout vuurwerkfolders tot op de laatste letter uit. De vuurkorf draait hier overuren en de kinderpakketten verdwijnen bij voorkeur in hun geheel in de vlammen. Iedere knal - hoe ver weg ook - wordt gedetailleerd besproken. Wat zou het zijn geweest? Illegaal? Een Shell? Een pot? Rotjes in een PVC buis?
WOUT IK WEET HET NIET! Misschien wel een bom uit de Tweede Wereldoorlog die al tientallen jaren onontdekt onder een speeltuin ligt en nu in een keer een hele klas spelende kleuters van de aardbodem veegt. Ledematen bungelen in het klimrek, de juf hangt in vier stukken op de schommel. Ik denk dat, maar hardop zeggen durf ik het niet. Niet omdat het hem schrik zou aanjagen, eerder omdat hij dan pas weer rustig wordt als ik ter bewijs alle speeltuinen in de nabije omgeving ben afgereden om te controleren of het misschien niet tóch zo is. Hij zou het geweldig vinden. Rot voor die klas kleuters met juf, maar wel mega-sensationeel. Wout kijkt zonder een spier te vertrekken naar vliegtuigrampen, enge films, iedere opname van 11 september en docu's als Locked up Abroad. Menselijk drama: hij kickt erop. Een vuurwerkongeluk is peanuts.

Goddank hebben we hem zo ver kunnen krijgen dat hij een bril opzet als hij in actie is. Dat wilde hij zelf overigens echt niet (want 'ZO NIET COOL'), maar mijn dreigement op een algeheel afsteekverbod én de bekentenis van twee vriendjes dat zij ook een bril op doen bleek te werken.

Vandaag bereikte de opwinding een voorlopig hoogtepunt: logeren bij Oma Kippen en naar Aalsmeer om vuurwerk te kopen. Hij stuiterde de hele ochtend door het huis als een trekveer on speed. Ik ben blij dat het daar is, en niet hier. Ik hou er namelijk echt niet van, ECHT niet. Ik zie nog mijn broertje als kind met een vuurpijl op zijn bolle blonde kop de boel bij elkaar gillen. Weg haar. Of mijn vader vloeken omdat een voetzoeker de tas met vuurwerk indook die vervolgens ten midden van een groep mensen tot ontploffing kwam. Klap - weg pakket.

Terwijl Wout bij mijn moeder en Walter verder hypert, heb ik vandaag het gezellig met Floor. We hebben gewinkeld, twee uur op stal aangerommeld - wat gepoetst, wat gereden, beetje gevoerd - en net een uur samen in bad gezeten; zij met een Penny en ik met de Linda. "Mooi paard is Rakker hè mam?" "Vet mooi! Lelijke vent is Ben Saunders hè Floor?" "VET LELIJK!"

Vanmiddag, toen we terugreden van stal werd ze ineens stil in de auto. Even dacht ik dat ze gewoon door haar woordvoorraad heen was, wat geen gekke gedachte was gezien het enorme lulverhaal dat er aan de stilte voorafging. Maar toen zag ik een trillende lip.
"Wat is er meisje?"
"Ben ik morgen bij ook bij jou?"
"Nee, morgen ben je bij papa. Eerst ga je bij Anne spelen, weet je nog?"
"O. Jammer. Ik vind het even fijn bij jou."
"Nou, dan kom je toch morgen wél bij mij! Dat mag best hoor! Zo werkt dat bij meisjes, die hebben gewoon wat meer tijd met mama's nodig."
Ze knikte en de lip begon heviger te trillen. Dikke tranen rolden over haar wangen.
"Ik vind het zo moeilijk mama, dat ik nu moet kiezen tussen jullie!" 
Als een vuurwerkbom met een veel te kort lontje sprongen nu ook bij mij de tranen uit mijn ogen.
"Lieverd, je hoeft niet te kiezen! Je hoeft NOOIT te kiezen. Maar je mag best af en toe zeggen dat je het even fijner vindt om bij de een of de ander te zijn."
Ze snikte het uit en ik had moeite om de N201 in het donker en door mijn tranen heen te blijven zien.
"Maak je geen zorgen. We gaan papa zo bellen en die vindt dat vast geen enkel probleem. Dan gaat hij lekker met Wout mannendingen doen, vuurwerk afsteken ofzo, en dan gaan wij samen tutten."
"Mag ik dan met jou The Voice kijken? Ik heb nog nooit met jou The Voice gekeken."
"Dat mag. En kom je vannacht lekker bij mij in bed liggen?"
Ze lachte door haar tranen heen en knikte.
De rest van de rit zaten we stil naast elkaar en hield ik haar handje vast. Zo nu en dan begon ze opnieuw te huilen, maar steeds minder heftig. Ik bedacht me hoe ik mij zou voelen als ik als kind de helft van de tijd niet bij mijn moeder zou wonen en mijn vader - no offense pap - mijn haar volledig verkeerd zou vlechten en totaal niet zou opmerken hoe ik mijn sokken in een overijverige bui had gematcht met mijn ondergoed en armbandjes. Het ligt totaal niet aan Jeroen (integendeel, Floor krijgt bij hem meer dan voldoende aandacht), maar dit zijn meiden onder elkaar. Zoals mannen behoefte hebben hun testosteron met vuurwerk, voetbal of schreeuwen op peil te houden, hebben wij de female touch nodig, die in de kleinste, niet te benoemen dingen zit.

Toen we bijna thuis waren, zakte het elastiekje in mijn haar weg. Ik trok het eruit, waardoor mijn haar wat rommelig in mijn jas viel. Floor veegde haar laatste tranen weg, gaapte en begon dromerig aan mijn haar te plukken. Net zo lang tot het goed viel.
Zó zijn meisjes....   

De wondere wereld van Wandelende Takken

"Mam, mag ik vanmiddag naar het NME? Sten is daar ook, we gaan wandelende takken verzorgen."
Het had even tijd nodig voor het tot mij doordrong.
Diende mijn überhippe tienerzoon hier nou werkelijk een verzoek in een middag bij het Natuur Milieu en Educatiecentrum door te brengen? Verkoos hij dat echt boven doelloos zappen, MTV kijken, achter de computer hangen, mijn koelkast om de tien minuten geirriteerd zuchtend open trekken of het repetitief confisqueren van mijn telefoon als ik even niet kijk?
En dan het voor mij nieuwe fenomeen 'wandelende takken verzorgen'? Hoe dan? Luiers verschonen? Voedzame maaltijden bereiden? Moesten ze in bad?
"Eeh... Wanneer dan?"
"Vanmiddag, van half twee tot half vijf. Mag het?"
Een deel in mij riep: 'NEE! Blijf hip! Ga desnoods een meisje scoren!' Maar het kuttige deel in mij riep: 'JA! Laat je zoon zijn jonge-biologen-kant ontwikkelen! Wie weet zet hij met een briljante ontdekking wel een rem op de opwarming van de aarde of ontdekt hij een reeds uitgestorven gewaande dodo in een spelonk in een afgelegen gebied.'


En zo zette ik 'm vanmiddag af tussen een groep kinderen, waaronder een paar bekenden. Er werd af en aangesjouwd met zaagsel, hokken, konijnen en muizen en vaag herkende ik het leenkonijn dat ons een paar jaar geleden extreem had geterroriseerd met zijn valse tanden. Wat bezielde mij toen om dat dier op Floors verzoek een week in huis toe te laten? Jeroen en Wout liepen een week als zombies met bloeddoorlopen ogen aan hun neus te krabben en te niezen en Jip was in alle staten vanwege onze nieuwe huisgenoot. Nog nooit ben ik zo blij geweest als de dag dat Kniertje (want zo heette het valse gedrocht) ons huis verliet.

Terwijl Wout werd welkom geheten door een deel van zijn klasgenoten, werd er een wandelende tak op zijn hoofd gezet. De grote hilarie begon. Ik zou het overigens geen tak, maar een wandelende stam willen noemen. Wat een joekel! De beesten gingen van hand tot hand en ook ik kreeg er een toebedeeld. Daar stond ik dan, op woensdagmiddag, met een raar beest op mijn jas. Waarom? En dan het rare besef dat als het beest twee pootjes extra had gehad, ik hier nu in een spinfobische shock zou verkeren. Aan een tafel zat een stel kinderen een dennenappel met pindakaas in te smeren en in vogelzaad te dopen. Hoe creatief. Het viel mij op dat de vogels blijkbaar te min waren voor Calvé, want de potten op tafel waren van een merk dat in de pikorde zelfs nog onder Euroshopper komt. Terecht misschien ook wel. We hebben het hier over vogels. Niet over aanstormende zwemtalenten.


Omdat ik liever niet zomaar mijn kinderen bij vreemden achterlaat, zocht ik de verantwoordelijke voor het zooitje ongeregeld. Ik moest toch iets kunnen achterlaten van een telefoonnummer? Immers, Wout heeft de afgelopen weken weer twee goede astma-aanvallen achter de rug en ik wil het een stel onbekenden niet aandoen dat hij geen lucht krijgt en de boel onder kotst. Triggers daarvoor voldoende: ik noem een breed spectrum aan knaagdieren en ongetwijfeld een hoop stof. Her en der dribbelden wat macrobioten rond, die er ongetwijfeld meer van wisten. Als snel bleek dat Wout welkom was. Floor wilde inmiddels ook niets liever dan blijven, maar naar haar werd een soort minachtend gezicht getrokken met de tekst "Maar vier jaar is eigenlijk wel een ondergrens." Wel godver. Dacht zij nou werkelijk dat Floor een peuter was? Nu wilde IK niets liever dan dat Floor zou blijven! Ik noteerde beide namen op de lijst, voorzien van mijn telefoonnummers en de leeftijden. Achter 7 zette ik nadrukkelijk een punt. Dat zal ze leren!

Bij afhalen werd ik aangeklampt door Wout en Sten. Wout voerde het woord. "Mogen wij op de wandelende takken passen?"
"Eeeeh... Waarom?"
"Nou, het is bijna vakantie, en dan kunnen ze hier niet alleen blijven."
Ik vond het een ongeloofwaardig argument. Volgens mij konden die takken best twee weken zonder toezicht een beetje zelfstandig rulen over de klimop in hun kooi. Volgens mij hadden ze daar helemaal geen volwassene bij nodig die zo nu en dan de kooi open deed en iets riep als: "Yo, takken! Alles kits? Kan ik nog iets voor jullie betekenen? Smaakt de klimop een beetje? Moet ik ergens  mee helpen?"
Een van de macrobiotische leiders voegde zich bij ons. Ik wist even niet wat ik met de situatie aan moest. Ik voelde aankomen dat ik weer eens geen 'nee' kon zeggen.
"Bij mij kunnen ze niet", zei Sten. "Wij gaan waarschijnlijk op vakantie."
Hoe vaag! Ik wil vliegtickets zien! Accommodatie vouchers! 'Waarschijnlijk' is niet zeker... Maar mijn eerste tekenen van zwakte kwamen al aan de oppervlakte.
"Wat eh...wat moet je allemaal met die beesten doen dan?"
Ik vroeg het Bea Bioloog.
"Oh niet veel hoor! Ze hebben eens in de week nieuw klimop nodig. Dan moeten ze er even allemaal uit worden gehaald en in een bakje worden gedaan. Dan het groen erin en dan kunnen ze er weer bij."
Ik zag voor me hoe er een tak zou ontsnappen en zich ergens in een hoek van mijn huis zou verveelvoudigen. Kennissen van ons uit een vorig leven hadden zo ooit de hele vensterbank vol krioelende takken zitten, wist ik nog. Dat zou mij niet overkomen. Kolere, is een hond, twee hamsters en een paard niet voldoende fauna voor deze kinderen?
Bea keek Wout aan en sprak de mij in een hoek drijvende woorden: "Aan het gezicht van je moeder te zien, is het wel de bedoeling dat JIJ voor ze gaat zorgen, Wouter."
OH! OH! Aan het gezicht van zijn moeder is vooral te zien dat ze helemaal geen behoefte heeft aan 19 wandelende takken in de kerstvakantie!!! De moeder heeft al genoeg aan zichzelf, haar kinderen en de reeds in huis aanwezige dieren! En dan nog dat paard, dat alle aandacht vraagt! Ik zit helemaal niet te wachten op die takken die maar een beetje ongeïnspireerd op dat klimop lopen te hangen met die skinny lijven van ze.
"Oké. Maar dan ga jij er echt voor zorgen he?"
Het was weer zo'n typisch voorbeeld van woorden die mijn mond verlieten zonder dat mijn geest daar behoefte aan had. Het gebeurde gewoon. Ik haatte mezelf.
"Kom je ze dan de woensdag voor de kerstvakantie halen? En dan zien we ze de elfde van het nieuwe jaar weer terug. Drie weken dus."
"Drie?"
Ik moet er wanhopig hebben uitgezien, maar Bea negeerde het en keek dankbaar. "Ik ga jullie meteen op de lijst zetten. Leuk. En kom je volgende week knutselen Wouter? We gaan een kerstkrans maken."
Great. Ook nog een stukje spuuglelijk huisvlijt van Wouter aan de voordeur. Want dat het lelijk zou worden was met Wout als creatief vader een zekerheid. Make my Christmas.

"Moet je mij weer hebben?" vroeg ik terug in de auto.
"Is toch leuk? Ze doen helemaal niets joh."
Het lachje om Wouts mond zei mij genoeg. Dit was weer een staaltje loeihard je moeder jennen. Gelukt.
"Wat zit er trouwens in dat zakje?", wees ik op het plastic diepvrieszakje in Wouts hand.
"Eitjes."
"EITJES??? VAN WIE?"
"Van de wandelende takken."
"WAAROM?"
"Voor op school. We hebben al 22 eitjes, en met deze erbij 44."
"MAG IK ER OOK EEN PAAR VOOR IN MIJN KLAS?"
Floor mengde zich in het gesprek.
"TWEE OFZO?"
"Nou, dat weet ik nog niet. Ik denk niet dat jouw juf het goed vindt dat je die meeneemt, maar we kunnen het vragen."

We vielen allemaal even stil, in gedachten bij de takken.

"Chips!"
"Wat?"
"Vergeet ik helemaal die eikels met pindakaas!"
"Huh?"
"Voor de vogels..."
"Ja, nou jammer. Die liggen er volgende week ook nog wel. De kwaliteit van de pindakaas leek mij zo chemisch dat die ook over 672 jaar nog houdbaar is."

En nu rest mij dus niets dan genieten van de dagen dat mijn huis takloos is. Ik ben benieuwd hoe Jip er op reageert. Mijn voorstel er een aan Hero Hamster te voeren viel in slechte aarde. "Ze mogen toch niet dood? Ze zijn geteld!"
"En wat als er eentje per ongeluk doodgaat?"
"Dan moet je die daar laten zien."
"Dat lijk? In een kistje? Opgebaard op wit zijde?"
"MAM! Doe eens normaal!"
"Doe zelf normaal. Met je wandelende takken..."

En nu ik deze log afrond, bedenk ik me dat ik de eitjes niet meer heb gezien sinds we thuis zijn.
"Waar zijn die wandelende eitjes?", vraag ik, terwijl de kinderen op stepjes door het huis rijden. (?)
"In je auto."
En weer zie ik horrorbeelden van mijn 500 waar werkelijk overal wandelende takken in te zien zijn, van lazy zittend achter mijn stuur tot rebels draaiend aan mijn volumeknop - Slam FM aan.
"Lekkere takkenvader ben jij. Die eitjes vriezen dood!"
"Welnee. Die leven morgen echt nog wel..."
"Veertien dagen toch, voordat ze uitkomen?"
"Nee, veertien weken."
"En hoe oud zijn deze?"
"Een week..."
Oké. Dan zit ik dus safe.
En toch heb ik er een slecht gevoel over. Dit takkenverhaal krijgt ongetwijfeld een vervolg.


@Jeroen: dat co-ouderschap van ons hè? Dat geldt toch ook voor dieren? Laat jij mij even weten of je ze de eerste of de tweede helft van de drie weken in huis kunt ontvangen? Het valt echt reuze mee. Ze hebben alleen maar wat klimop en  liefde nodig...